Jeszcze nie zdążył opaść kurz po premierze The Vanishing of Ethan Carter, a już zrobiło się w internetach potężne zamieszanie.

Powód? Długość gry. Opinie na ten temat są mieszane, bo jednemu czas płynie szybciej, drugiemu wolniej, trzeci zapomniał spojrzeć na zegarek, a czwarty celowo kłamie, żeby udowodnić swoją tezę, ale The Vanishing of Ethan Carter to gra krótka, o czym wielokrotnie mówił jeden z autorów gry, Adrian Chmielarz.

Skrajne wartości to 2 godziny kontra 10 godzin, co jak na grę bez żadnej wartości ponownego rozegrania (poza przeżyciem drugi raz tej samej historii) jest ilością… sam nie wiem jaką. Dla mnie gra na 2 godziny to bardzo mało, ale na 10 godzin to bardzo dużo, wiele zależy też od tego, jak dobrze się przy niej bawię.

Niemniej jednak uważam, że każdy ma prawo osądzać grę tak, jak chce. Jeśli ktoś przelicza rozrywkę na przyjemnościoosobogodziny, ma prawo uważać, że Ethan Carter to gra niewarta wydanych na nią pieniędzy. Być może jest dziełem sztuki, nie polemizuję z tym, ale długość gry zawsze może być elementem oceny i to do recenzenta (lub też do redaktora) należy stwierdzenie, czy przeszkadza mu ta długość, czy nie.

W czasach swojego szefowania pismom o grach komputerowych zostawiałem swoim autorom pełną dowolność. Mogli marudzić, że w World of Warcraft trzeba zostawić miesiąc, zanim w ogóle dojdzie się do endgame’u, mogli płakać, że kampania w Medal of Honor jest za krótka. Długość rozgrywki to ważna informacja dla niektórych odbiorców, równie ważna jak dajmy na to meandry fabularne dla innych czy rozmiary pikselków i tekstur dla pozostałych.

Oczywiście wolno też grę postrzegać przez jedno szkiełko, ale wtedy należy założyć bloga i tam o tej grze pisać 🙂

A tak w ogóle, jeśli chcecie zagrać w Ethana Cartera, kupcie go na Games Republic – jeśli zrobicie to z tego linka, to dacie mi kawałek ceny gry, a twórca dostanie i tak swoją całą działkę 🙂